Zakochany rower

Teraz w mieście wraca nowe.
Miasto wsiada znów na rower.
Całe miasto na rowerze jeździ. 
Jeżdżą, jeździsz, jeżdżę.
Wszystkie partie, płcie i klasy.
Każdy swoim tempem własnym, 
a Krytyczna na komendę: „rower w kroku!”
O Holender! 

Na rowerze miejskie nogi chcą ze zdrowiem targu dobić.

Dobijają tanim kosztem zakręcone i radosne.

Odkręcają całe lata w lekkostrawnych, trzeźwych ratach.

Kwitnie forma, niknie tusza, rozpalają się podbrzusza.

Holenderskie w Polsce miasta plenią się.

Holender nastał.

Naród za nim na rowerach.

Rowerowa zdrowa era.

Ci z autami jak mąż jeden: „dam za rower auto z rzędem!”

Za rowerem panny sznurem...

Zresztą kto by mu nie uległ?

Od niepanien do nicponi: przed rowerem się nie schronisz.

Jak już raz mu grzędę dałeś, to zawłaszcza ją z zapałem.

Rower wciąga jak odkurzacz.

Już zaczyna nas odurzać.

Chciałby mocniej, częściej, więcej.

On dyktuje. 

Ja go kręcę!

Rower dostał wprost amoku zakochany w naszym kroku.

Dobrze znamy miłość ową.

Platoniczny jest jej owoc, ale ona jest nie całkiem.

Akt zbliżenia macza palce w stanie tym skromnością tchnącym.

My zaś chcący lub niechcący kochankowi ulegamy.

Każdy kocha być kochanym.

[ZAKOCHANY ROWER -Stanisław Kubajek]

***

Cieplutko Was pozdrawiam :)

Bea